Η διαδρομή προς Αετομηλίτσα έχει κι αυτή κάποια καλά στριφτερά κομμάτια (το λαστιχάκι τερμάτισε) αλλα και ωραία θέα.


Στο μεταξύ οσο πλησιάζουμε εναλλάσσονται αρκετά κομμάτια που η άσφαλτος έχει καταστραφεί και υπάρχει χώμα ή χαλίκι χωρίς να μας προβληματίζει κάπου στη διαδρομή.


Στην τελευταία φωτό στη γέφυρα στρίβουμε αριστερά και ανηφορίζουμε προς το βορειότερο χωριό (βλαχοχώρι) του νομού Ιωαννίνων και το υψηλότερο της χώρας, χτισμένο σε υψόμετρο 1550μ.


Το χωριό παλαιότερα ονομαζόταν Ντένισκο (προσήλιο στα σλάβικα) λόγω του προσανατολισμού του και μετονομάστηκε Αετομηλίτσα τη δεκαετία του '30. Κατοικείται μόνο το καλοκαίρι ενώ το χειμώνα οι κτηνοτρόφοι μετακινούνται με τα κοπάδια τους προς τους νομούς της Μακεδονίας και Θεσσαλίας.

Συνεχίζεται....

Πωωω πρέπει να ήταν φοβερή η διαδρομή,έχω πάει Πρεσπες με το αμάξι αλλά ποτέ με την μηχανή, ψηνόμουν πολύ άσχημα να έρθω να σας συναντήσω από Έδεσσα μεριά αλλά δυστυχώς αρρώστησα από αμυγδαλίτιδα και ξενέρωσα άσχημα, anyway πάντα όρθιοι και τα υπόλοιπα έρχονται...

Άντε μπράβο.... Να διαβάσουμε (και να δούμε) και ένα ωραίο οδοιπορικό.

Ωραίες εικόνες, διαδρομή μαγευτική, που από όσο μπορώ να καταλάβω οι φωτογραφίες αδυνατούν να αποδώσουν την πραγματική έκταση του μεγαλείου της, γλαφυρή περιγραφή ....σε λάθος χρόνο (για εμάς) την κάνατε τη βόλτα!! 😝😝😁😁

Φανταζομαι εχει και συνεχεια... Μα εκοψες πανω στο καλυτερο?!?!?!?!

Ναι ναι φυσικά και έχει και συνέχεια αλλά έπεσα σαν κοτόπουλο χθες από την κούραση. 
Συνεχίζω λοιπόν...

Αφού ανηφορισαμε για Αετομηλίτσα φτάνουμε μέσα στο χωριό με τα πολύ στενά δρομάκια του και ψάχνουμε τον ξακουστό ξενώνα με την μοναδική θέα για ένα καφεδάκι γρήγορο πριν συνεχίσουμε. Βρίσκουμε λοιπόν τον ξενώνα και όλα είναι ορθάνοιχτα, μας υποδέχεται ένας φιλήσυχος ποιμενικός γίγαντας αλλά οι υπεύθυνοι του ξενώνα άφαντοι.

Αφού σπαταλησαμε κανένα 5λεπτο άσκοπα αναζητώντας κάποιο σημάδι ζωής και αφού καλέσαμε 1-2 φορές στα τηλ επικοινωνίας που έγραφε στην είσοδο αντιληφθήκαμε ότι και τα κινητά τους τα είχαν παρατημένα εκεί στην τραπεζαρία έξω από τον ξενώνα με τη μαγευτική θέα (θα ακολουθήσουν φωτό  ). Ηταν σημαντικό για εμάς να βρούμε κάποιον καθώς θέλαμε να ρωτήσουμε και σε τί κατάσταση ήταν ο δρόμος προς το Γράμμο και αν μπορούμε να περάσουμε χωρίς προβλήματα.


Αφού δε βρίσκουμε κανέναν εκεί για να μην χάσουμε άλλο χρόνο, γιατί ήδη η ζέστη ήταν πολύ έντονη και η θερμοκρασία γύρω στους 32 βαθμούς, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε και να ανακαλύψουμε ιδίοις όμμασι την κατάσταση του χωματόδρομου.

Βγαίνουμε από το χωριό λοιπόν με κατεύθυνση βορειοανατολικά και μετά από λίγο βρίσκουμε το δρόμο που οδηγεί προς Γράμμο.
Στα πρώτα μέτρα το χώμα φαίνεται πατημένο και βατό, έχει αρκετά νεροφαγώματα και φυτευτή πέτρα  με μεγάλες κλίσεις αλλά δε μας δυσκολεύει κάπου και έχουμε αναθαρρήσει ότι θα είναι κάπως έτσι και στην πορεία και ο,τι χωρίς ιδιαίτερο κόπο θα περάσουμε και θα βγούμε Νεστόριο. Αμ δε...

Αφού διανύσουμε τα πρώτα 4-5 km αρχίζει το δύσκολο κομμάτι!!! Ο δρόμος εκεί είχε πολύ σοβαρά προβλήματα από το χειμώνα και όπως ενημερωθήκαμε αργότερα, λίγες ώρες πρίν είχε κάνει το πέρασμα του το γκρέιτερ και ως εκ τούτου ο δρόμος ήταν σαν φρεσκο-οργωμένο χωράφι! Πολύ απότομα ανηφορικά τμήματα με μεγάλες κλίσεις και το χώμα σαθρό τελείως.

Εκεί ξεκινάει λοιπόν ένας μικρός γολγοθάς... Σε μια απότομη ανηφόρα και ενώ έχω ανοίξει το γκάζι από χαμηλά για να έχω αρκετή φόρα να περάσω κολλάω στα μισά και το πίσω λάστιχο αρχίζει να θάβεται στο χώμα με γεωμετρική πρόοδο... Τα μηχανάκια ήδη έχουν ζεσταθεί από τα προηγούμενα km και οι θερμοκρασίες στο κοντέρ να κοντέβουν τους 100 βαθμούς... Στο παραμικρό άνοιγμα του γκαζιού ο πίσω τροχός απλά σκάβει κι άλλο και η μηχανή θάβεται πιο βαθιά, ενώ παράλληλα ο συμπλέκτης έχει ζεσταθεί και η μηχανή σβήνει εύκολα.

Σημείωση εδώ, όπως θα είδατε παραπάνω τα λάστιχά μας είναι 100% ασφάλτινα και με πιέσεις δρόμου οπότε το έργο είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Σπεύδει προς βοήθεια ο έτερος αναβάτης και με αρκετό ζόρι και παράλληλο σπρώξιμο καταφέρνουμε να περάσουμε την πρώτη μηχανή. Μετά από λίγα μέτρα έχει ένα ισιάδι και εκεί αφήνω τη μηχανή κι επιστρέφω για να περάσουμε και το δεύτερο capo. Με τον ίδιο τρόπο περνάμε και το δεύτερο capo και με αρκετή προσοχή προχωράμε.

Δεν περνάνε 100-150 μέτρα και βρίσκουμε μια πιο απότομη ανηφόρα με αντίστοιχη δυσκολία κι ενώ η ζέστη έχει ήδη γίνει αφόρητη και έχουμε σκάσει με τις κορντούρες... Στην προσπάθεια ανάβασης τρώω την πρώτη σούπα, λόγω σαθρού εδάφους πατώντας αριστερά σε ενα νεροφάγωμα το πόδι βυθίζεται και το capo είναι αδύνατο να κρατηθεί όρθιο με το βάρος του και σχεδόν γεμάτο ντεπόζιτο. Το ξαπλώνω λοιπόν φαρδιά πλατιά και με τη βοήθεια του Μπάμπη το σηκώνουμε και προχωράμε. Ευτυχώς από την πρώτη σούπα μιας και το χώμα είναι πολύ μαλακό και στο σημείο δεν ειχε πέτρες δεν αποκτάει κανένα παράσημο το κουφάρι του. Περνάμε λοιπόν με ανάλογο τρόπο και αυτή την απότομη ανηφόρα και εν συνεχεία το τεραίν δυσκολεύει κι άλλο. Λίγο παραπάνω αντιλαμβάνομαι πίσω μου το 2ο capo ότι έχει κολλήσει και δεν ακολουθεί και σταματάω παρκάροντας το capo στο πλαϊνό σταντ σε ελαφρώς ανηφορικό τμήμα. Γυρίζω να βοηθήσω το Μπάμπη και μόλις φτάνω ακούω ένα μπάμ..Γυρίζω και αντιλαμβάνομαι οτι παρ' όλο που έχει έξτρα φαρδύ πάτημα το πλαϊνό σταντ μου, αυτό έχει υποχωρήσει μέσα στο χώμα και το capo ξανά ξεκουράζεται φαρδύ πλατύ ξάπλα... Σιχτιρίζω από μέσα μου αλλά κρατιέμαι ακόμα να μην δείξω την απογοήτευσή μου και στον συνοδοιπόρο που ήδη είμαι σίγουρος οτι κάνει σκέψεις για επιστροφή προς το ασφάλτινο κομμάτι.

Στο μεταξύ είχε δεί τις κλήσεις μου λίγο νωρίτερα ο υπεύθυνος του ξενώνα και με καλούσε. Απαντάω και τον ενημερώνω σχετικά αφού μου λεει οτι βρήκε την κλήση μου και τί θα θέλαμε. Του εξηγώ και η πρώτη του ερώτηση είναι "Είστε με εντούρο γιατί έτσι όπως είναι ο δρόμος άλλη μηχανή δεν περνάει???". Ωραία λέω μια χαρά! Τα ζόρικα κομμάτια ειναι στις ανηφόρες προσθέτει, μόλις βγείτε σε ένα μεγάλο πλάτωμα αρχίζει κατήφορος και μετά είναι πιο βατός ο δρόμος. Του εξηγώ τί μηχανάκια έχουμε και για λίγο επικρατεί μια σιωπή στην άλλη άκρη του ακουστικού... Το ευχαριστώ εν τέλει για τις πληροφορίες και λέμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας μήπως το πλάτωμα που έλεγε είναι κοντά...

Για να μη σας τα πολυλογώ προχωρήσαμε άλλα 1000 μέτρα περίπου έτσι με άλλη μια τούμπα δική μου και δύο του άλλου capo. Aπό τις οποίες αποκτήσαμε κάποιες μικρογρατζουνιές αλλά ευτυχώς εμείς δεν πάθαμε το παραμικρό. Απόφαση επιστροφής με συνοπτικές διαδικασίες και υπόσχεση για επιστροφή σε δεύτερο χρόνο με κατάλληλα λάστιχα για το πέρασμα της συγκεκριμένης διαδρομής.

Αφού φάγαμε καμιά ώρα στο κομμάτι αυτό γυρίζουμε στον ξενώνα για ανασύνταξη δυνάμεων. Αλλάζουμε ρούχα αφού είμασταν μούσκεμα στον ιδρώτα και παραγγέλνουμε καφεδάκια, δροσερό νεράκι και για συμπλήρωμα ένα τσιπουράκι με το διπλό ελληνικό να στανιάρουμε. Μας φέρνουν και ωραιότατο μεζεδάκι και απολαμβάνουμε τη θέα του ξενώνα και την απόλυτη ησυχία στην περιοχή.

Οι πρώτες φωτογραφίες είναι λίγο πριν φτάσουμε στην Αετομηλίτσα, εν συνεχεία δυο από τα πρώτα μέτρα του χωματόδρομου όπου προχωρούσαμε χωρίς προβλήματα και εν συνεχεία από την επιστροφή μας στον ξενώνα και την ανασύνταξη για να χαράξουμε νέα ασφάλτινη αυτή τη φορά διαδρομή. Από τις τούμπες και τις ξάπλες δεν έβγαλα κάτι μιας και δεν υπήρχε κατάλληλη διάθεση αλλά εκ των υστέρων το μετάνιωσα καθώς δεν υπάρχουν τα ντοκουμέντα  .

 

Και ήθελα να έρθω κι εγώ.. Με τόσο χώμα... Ναι σίγουρα.. 

Αγη αν ηταν μεγαλύτερη παρέα δεν θα πηγαίναμε χώμα. Είμασταν οι δυο μας γι' αυτο και το ριψοκινδυνεύσαμε να δοκιμάσουμε. Αν ηταν κι άλλα μηχανάκια θα συνεχίζαμε κανονικά από τη διαδρομή που παραθέτω εδώ η οποία ήταν και η διαδρομή που βγάλαμε μετά την επιστροφή από τη χωμάτινη περιπέτεια  .

https://goo.gl/maps/4sTm8uvAkYpwoTRi9


Λίγες ακόμα από τον ξενώνα όπου και ξεκουραστήκαμε.

Τελικα ο ιδιοκτητης του Ξενωνα τι εκανε και ελειπε , μαθατε?


Μπας και τον σφυραγε και τον κοψατε ?


 

Έχει ήδη αρχίσει να περνάει ή ώρα και κοντεύει 19:00 το απόγευμα οπότε, ζητάμε λογαριασμό, πληρώνουμε, ευχαριστούμε τους ανθρώπους του ξενώνα για τη ολιγόλεπτη έστω φιλοξενία και την ανάλογη περιποίηση και δεσμευόμαστε να επιστρέψουμε την επόμενη φορά και να μείνουμε κιόλας καθώς σε μέρη σαν αυτό το μυαλό αδειάζει τελείως από σκοτούρες και προβλήματα της καθημερινότητας. Είναι ό,τι πρέπει για μια καλή επανεκκίνηση μέσα μας.

Καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες και σύντομα φτάνουμε ξανά στη γέφυρα που στρίψαμε προς Αετομηλίτσα για να συνεχίσουμε αριστερά με βάση τη νέα διαδρομή που είχαμε χαράξει. Τα πρώτα μέτρα σχεδόν αδιάφορα αλλά δεν περνάνε ελάχιστα λεπτά και ξεκινάει μια απίστευτη διαδρομή με αλλεπάλληλες στροφές και πανύψηλα καταπράσινα δέντρα όπου σε προκαλεί να χουφτώσεις το γκάζι και να χαθείς σε ένα χορό που σε συναρπάζει...

Δεν αργούμε λοιπόν να ανταποκριθούμε και για περίπου μισή ώρα και ίσως και λίγο παραπάνω έχει ξεκινήσει ένα ανελέητο κυνηγητό από στροφή σε στροφή με τους δυο μας να οδηγούμε σε ρυθμούς που το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αυτιά... Η λάσπη από τα λάστιχα δεν αργεί να εξαφανιστεί και όπως θα δείτε και στις φωτό τα λαστιχάκια τα κάναμε καινούργια μπρός πίσω! Απ' άκρη σ' άκρη!

Κάνουμε μια μικρή στάση για επιβεβαίωση στο gps και ακούω από το συνταξιδιώτη μου "μ@λ@κ@ τι διαδρομή ήταν αυτή λέρωσα το βρακάκι μου" και δεν εννοούσε ό,τι φοβήθηκε προφανώς!!!

Συνεχίζουμε λοιπόν ακάθεκτοι σε παρόμοιο ρυθμό ενώ ήδη έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Η διαδρομή στη συνέχεια αρχίζει να γίνεται λίγο πιο αδιάφορη αλλά και πάλι οι στροφές διαδέχονται η μία την άλλη.

Τελικα ο ιδιοκτητης του Ξενωνα τι εκανε και ελειπε , μαθατε?

Μπας και τον σφυραγε και τον κοψατε ?

 

Εύλογη απορία θα θυμηθώ να τον ρωτήσω την επόμενη φορά μηπως του κόψαμε τις ορμές του...

Γύρω στις 21:30 λοιπόν φτάσαμε επιτέλους σε σημείο που ήταν πλέον ορατές οι δυο λίμνες και η ώρα κατάλληλη για μερικές φωτό καθώς ο ήλιος χανόταν ανάμεσα στις ψηλές βουνοκορφές!!!

Προχωρήσαμε λίγα ακόμα μέτρα και στο πρώτο βενζινάδικο κάναμε στάση για ανεφοδιασμό καθώς είμασταν ήδη καμια 30ρια km με ρεζέρβες.

Παρέλειψα να αναφέρω νωρίτερα πώς αφού κατεβήκαμε από το καράβι στην αρχή της ημέρας κανονίστηκε και η διαμονή μας στον ξενώνα του Αγίου Αχιλλείου (ή Χαΐλλι) στο μικρό νησάκι που βρίσκεται μέσα στη λίμνη της Μικρής Πρέσπας και συνδέεται με την απέναντι όχθη με πλωτή πεζογέφυρα  μήκους 700 μέτρων. Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ.

Αφού φουλάραμε βενζίνη για να είμαστε έτοιμοι το επόμενο πρωί μετά από 5+ λεπτά διαδρομή βρεθήκαμε στο σημείο όπου θα αφήναμε τις μοτοσυκλέτες για να περάσουμε πεζοί απέναντι καθώς όπως ανέφερα παραπάνω η γέφυρα είναι μόνο για πεζούς.

Αφού επιβεβαιώσαμε οτι οι μηχανές δεν κινδυνεύουν στο σημείο που τις αφήσαμε καθώς περνάνε συνοριακά περίπολα καθ'ολη τη διάρκεια της νύχτας προχωρήσαμε στην πεζογέφυρα για να περάσουμε απέναντι στο νησί.

Στο σημείο που παρκάραμε υπήρχαν κι άλλα οχήματα κάτι που προμήνυε ότι στο νησάκι υπήρχαν κι άλλοι επισκέπτες. Εμείς αφήσαμε τις μοτό κάτω από μια λάμπα φωτισμού της ΔΕΗ για μεγαλύτερη σιγουριά.

Εχει ηδη σκοτεινιάσει και η ορατότητα δεν ειναι καλή οπότε προχωράμε στην πεζογέφυρα με τους φακούς των κινητών και παράλληλα ακούμε όλους αυτούς τους μαγικούς ήχους του υδροβιότοπου της λίμνης. Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ.

Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε στον ξενώνα όπου μας υποδέχεται ένας ευγενέστατος κύριος (νεαρός σε ηλικία) που αργότερα διαπιστώσαμε ο,τι μαζί με τη συζυγό του διατηρούν τον ξενώνα στο νησί. Αφού γίνονται οι απαραίτητες διαδικασίες καταγραφής με λήψη μέτρων φυσικά όπως ορίζει ο νόμος για την πρόληψη του κορονοϊού, παίρνουμε το κλειδί μας και ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Έχουμε ήδη ενημερωθεί για το πρωινό που σερβίρουν μέχρι τις 11:00 και εν συνεχεία αφού ξαρματωθήκαμε από κορντούρες κτλ ένα αναζωογονητικό μπανάκι ήταν ό,τι πρέπει και μετά σειρά είχε η αναζήτηση τροφής καθώς πεινούσαμε σαν λύκοι!

Κατεβαίνοντας στη ρεσεψιόν αντιλαμβανόμαστε ό,τι έχουν κλείσει τα φώτα και την εξώπορτα και έχουν πέσει όλοι για ύπνο μάλλον. Επίσης το εστιατόριο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι έχει σβήσει τα φώτα του και μια πρώτη σκέψη ό,τι την πατήσαμε και θα μείνουμε νηστικοί πέρασε από το μυαλό μας.

Χωρίς να χάσουμε χρόνο τηλεφωνούμε στο κινητό του ιδιοκτήτη του ξενώνα για να ρωτήσουμε που θα μπορούσαμε να φάμε καθώς δε γνωρίζαμε πολλά από την περιοχή και θα χάναμε πολύτιμο χρόνο στην αναζήτηση. Προς τιμήν τους και τους ευχαριστούμε πολύ συνεννοήθηκαν με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου απέναντι και σε 5 λεπτάκια είχε κατέβει, είχαμε παραγγείλει και περιμέναμε στον ξενώνα να μας φέρει το φαγητό εκεί που σέρβιραν το πρωινό για να μην το κρατήσουμε ανοιχτο να μας περιμένει μέχρι να φάμε.


Πληρώσαμε, φάγαμε πεντανόστιμα και τοπικά προϊόντα και ακολούθησε ένα σύντομος περίπατος  στο σκοτεινό νησί για χώνεψη πρίν πάμε για ύπνο. Οι στενοί δρόμοι γεμάτοι βατραχάκια που χοροπηδούσαν από τη μια άκρη στην άλλη και μερικά από αυτά τόσο μικροσκοπικά που αν δεν πρόσεχες κινδύνευες να τα πατήσεις. Φτάσαμε ως το γραφικό λιμανάκι όπου συναντήσαμε και μερικά μεγαλύτερα βατραχάκια και εν συνεχεία γυρίσαμε και πέσαμε τέζα στα κρεβάτια αφού είχαμε βγάλει όλο τον εξοπλισμό μας στο μπαλκόνι να αεριστεί και αφού καθαρίσαμε και τα κράνη μας από τα μυγάκια που ήταν ούκ ολίγα ομολογουμένως!

Εδώ να μην παραλείψω να αναφέρω ό,τι ο πέτρινος ξενώνας είχε πολύ ενδιαφέρουσες γωνιές διακοσμημένες με αντικείμενα από τη λαογραφική ιστορία του τόπου. Ένας πλήρως λειτουργικός αργαλειός, αξίνες, μαχαίρια, καλάθια, μαγειρικά σκεύη, λάμπες πετρελαίου, άροτρο, δίχτυα κ.α. Μερικές φωτογραφίες παρακάτω...

Και μερικές ακόμα...