Καλοτάξιδο Παναγιώτη! Να τη χαίρεσαι και καλούς δρόμους, πάντα όρθιος!
Τα όνειρα μας δίνουν κίνητρο, θέτουμε στόχους και παλεύουμε με ορμή και δύναμη έως ότου γίνουν πραγματικότητα.
Άλλοτε τα καταφέρνουμε και άλλοτε όχι. Χαίρομαι που το όνειρο έγινε πραγματικότητα! 


Όσο για το φίλο σας τον Αντώνη, να είναι καλά εκεί που βρίσκεται και να αναπαύεται η ψυχή του. Να είστε καλά να τον θυμάστε μαζί με όλες τις όμορφες στιγμές σας. 

Ωραίος!
Ωραίο πράγμα να έχουμε όνειρα και ακόμα πιο ωραίο να τα πραγματοποιούμε!
 

Τα όνειρα μας δίνουν κίνητρο, θέτουμε στόχους και παλεύουμε με ορμή και δύναμη έως ότου γίνουν πραγματικότητα.


αυτο κραταω απ την ωραια ιστορια που εγραψες φιλε

Καλοτάξιδο Παναγιώτη
Πάντα όρθιος
Να τη χαρείς τη νεα σου moto και να κανεις πολλα Κμ

Καλοτάξιδο Παναγιώτη
Πάντα όρθιος
Να τη χαρείς τη νεα σου moto και να κανεις πολλα Κμ

Που χάθηκες ρε φίλε εσύ; Πήρες ΚΤΜ και δεν λες να κόψεις λίγο

Παράθεση από: shiverakias37 στις Σεπτέμβριος 06, 2020, 06:43:55 μμ

Καλοτάξιδο Παναγιώτη
Πάντα όρθιος
Να τη χαρείς τη νεα σου moto και να κανεις πολλα Κμ

Που χάθηκες ρε φίλε εσύ; Πήρες ΚΤΜ και δεν λες να κόψεις λίγο

Ο Νικόλας ότι και να καβαλάει, η ψυχή του είναι apriliabikers....

Παράθεση από: bros400pgm στις Σεπτέμβριος 06, 2020, 07:51:17 μμ

Παράθεση από: shiverakias37 στις Σεπτέμβριος 06, 2020, 06:43:55 μμ

Καλοτάξιδο Παναγιώτη
Πάντα όρθιος
Να τη χαρείς τη νεα σου moto και να κανεις πολλα Κμ

Που χάθηκες ρε φίλε εσύ; Πήρες ΚΤΜ και δεν λες να κόψεις λίγο

Ο Νικόλας ότι και να καβαλάει, η ψυχή του είναι apriliabikers....

. Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι εδώ θα γυρίσει 

Εάν πουλήσει πάντως το ΚΤΜ για να πάρει καπονορντ, το θέλω ΕΓΩ. Ξέρω πόσο ψείρας είναι ο Νικόλας μας.

Ps. Ανταλλαγή με caponord wannabe RallyRaid σε ενδιαφέρει;

Εάν πουλήσει πάντως το ΚΤΜ για να πάρει καπονορντ, το θέλω ΕΓΩ. Ξέρω πόσο ψείρας είναι ο Νικόλας μας.

Ps. Ανταλλαγή με caponord wannabe RallyRaid σε ενδιαφέρει;

. Και να δώσει και κάτι 

Να επανέλθουμε λίγο στο θέμα παρακαλώ...

Έτος 2012. Μια επαγγελματική επιτυχία έκανε τρεις φίλους, συναδέλφους, να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Ο Αντώνης, ο Βασίλης και ο Παναγιώτης.
Η ψυχολογία μας ανεβασμένη. Όλα πλέων φάνταζαν δυνατά ή τουλάχιστον μαχητά. Η κουβέντα στην παρέα ήταν περί μοτοσυκλέτας και σκούτερ.  Στην πόλη μας είχε ανοίξει η αντιπροσωπία της APRILIA και είχε στη βιτρίνα της έκθεσης κάτι κουκλιά. Και μιας και μιλούσαμε για μοτοκίνηση, έπεσε η ιδέα να πάμε στην αντιπροσωπία να δούμε τι υπάρχει.
Scooter, Street, και σε μια πλευρά η Aprilia ΜANA. Για σκούτερ πήγαμε αλλά τα βλέμματα και των τριών έπεφταν στο MANA. Σαν παιδιά σε παιχνιδοπωλείο δεν χορταίναμε το βλέμμα μας με τη φιγούρα της, με τη λαμπερή εκθεσιακή σιλουέτα της, με τα τόσα πρωτόγνωρα για μηχανή μεγάλου κυβισμού καλούδια που διέθετε. «Έχει και ωραίο ντεπόζιτο» είπε ένας της παρέας, και το χάιδεψε. «Δεν είναι ντεπόζιτο» απάντησε ο πωλητής και κλικ, ανοίγει το χώρο του «ντεπόζιτου» και ξεπροβάλει ο αποθηκευτικός χώρος που χωράει ένα κράνος. Τα μάτια και η φάτσες μας ήταν γεμάτα με έκπληξη. Ο άνθρωπος της αντιπροσωπίας μας ενημέρωσε και για τη δύναμη που έκρυβε το δεξί χέρι στο τιμόνι της κυρίας. 
Φύγαμε και στο τραπέζι του καφέ η κουβέντα ήταν γύρο από τη ΜΑΝΑ.
Τα χρόνια πέρασαν, οι δύο πήραμε σκούτερ, ο άλλος έμεινε με το αμάξι. Σε χρόνο ανύποπτο κάπου κάπου αναπολούσαμε εκείνη την επίσκεψη στην αντιπροσωπεία με τη λευκή κυρία και το πώς κάναμε τότε σα μικρά παιδιά.
Μέσα μου ο πόθος για ταξίδια και εκδρομές ήταν άσβηστος. Το σκουτεράκι μου με τα 150cc με είχε πάει εκδρομούλες, το γύρο του Ολύμπου, το γύρο των Πιερίων και άλλες εξορμήσεις που κανονικά για να τις κάνεις ήθελε μηχανή. Χαρακτηριστικό σχόλιο σε forum με μοτό, «Καλά πως το έκανες αυτό με το σκούτερ!»
Ο καιρός συνέχιζε να περνάει και η παρέα έσπασε. Ο ένας πήρε μετάθεση μακριά, ο ένας έμεινε στον τόπο που γινόταν τα όνειρα και ο τρίτος έφυγε μακριά. Εκεί που μόνο οι αναμνήσεις στιγμών μαζί του μας κάνουν να τον θυμόμαστε και ένα δάκρυ που τρέχει καθώς ανάβουμε ένα κεράκι στον τάφο του.
Έλεγα ότι με την πρώτη ευκαιρία θα πάρω κάτι μεγαλύτερο. Μια μέρα εκεί που σέρφαρα κοιτώντας μεγαλύτερα σε κυβικά σκούτερ από αυτό που είχα, θυμήθηκα την παρέα μας και τι θέλαμε κάνουμε δικό μας κάποια στιγμή.
Η αναζήτηση έγινε ποιο στοχευόμενη. Aprilia MANA 850 GT ABS.
Και να’σου στην οθόνη μου προβάλει η σιλουέτα της σε μαύρο χρώμα.
-Γυναίκα, αύριο φεύγω για Αθήνα να δω μια μηχανή.
-Δε πας καλά! Πως σου ήρθε ξαφνικά!
Και ξέροντας ότι αν κάτι μου καρφωθεί στο κεφάλι βγαίνει μόνο όταν γίνει, δε μου προέβαλε πολύ αντίσταση.
-Μάνα, αύριο πάω Αθήνα για να δω μια μηχανή.
-Τώρα στα γεράματα το’χασες!
Χαμογέλασα. Το ίδιο έκανε και αυτή γιατί με ήξερε ως μάνα μου.
Η τσάντα με το μπουφάν, τα γάντια και το κράνος έτοιμα. Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ αναχωρεί για Αθήνα στις 24:00. Στις 5:00 ακριβώς κατέβαινα από το λεωφορείο στα Πατήσια. Ακόμη βράδυ, η κίνηση της πόλης τώρα ξυπνούσε για να πάει στη δουλειά.
Οι κοπέλες σε ένα cafe κάναν τις τελευταίες δουλειές για να ανοίξουν το μαγαζί όταν «έσκασα μύτη» εγώ ο ταξιδευτής με το σάκο μου.
-Ανοίξατε;
Ρώτησα μια κοπέλα που ζέσταινε τη μηχανή του καφέ. Το καταφατικό της νεύμα, ακολούθησε η παραγγελία μου.
- Freddo cappuccino γλυκό μαύρη ζάχαρη.
Ο καφές σε λίγη ώρα μου έκανε παρέα στο τραπέζι. Στα διπλανά τραπέζια ο κόσμος εναλλασσόταν. Άλλοι έφευγαν, άλλοι ερχόταν. Η ώρα πέρασε λίγο, παρατηρώντας τον κόσμο. Είχε ποια ξημερώσει. Το σάκο στον ώμο και στο μετρό με κατεύθυνση την περιοχή συνάντησης με τη μηχανή. Ήθελα να φτάσω νωρίς γιατί δε γνώριζα τα κατατόπια. Οι χάρτες της Google και η όμορφες που ρωτούσα στο δρόμο τελικά με έφεραν στον προορισμό μου. Κοιτάω στη βιτρίνα. Πουθενά το ΜΑΝΑ!
-Καλά! Αφού στο τηλέφωνο μου είπε ότι το έχει εδώ! Που είναι! Από το μυαλό μου πέρασαν και κάτι «γαλλικές» σκέψεις για το άτομο που είχα μιλήσει τηλεφωνικά μαζί του και το ενημέρωσα ότι θα πάω να το δω. Εκεί κοντά είχε ένα cafe. Παραγγέλνω ένα χυμό και ρωτάω:
-Αυτός (δεν αναφέρω όνομα για ευνόητους λόγους) έχει και άλλο μαγαζί;
-Ναι έχει άλλα δύο. Ήταν η απάντηση.
Λες να ήρθα σε λάθος μαγαζί, σκέφτηκα. Θα μάθουμε σε λίγη ώρα που ανοίγει. Το προσωπικό είχε ανοίξει και είχε αρχίσει να αραδιάζει τα μηχανάκια, μικρά, μεγάλα στο πεζοδρόμιο. Το βλέμμα μου διαβάζει τα μοτόρια, αλλά πουθενά το ΜΑΝΑ. Ρουφάω τις τελευταίες γουλιές χυμού βιαστικά και μπαίνω στο μαγαζί.
-Που είναι το ΜΑΝΑ.
-Ποιος είσαι εσύ! Ήταν η απάντηση.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και χαιρετισμούς, μου είπαν ότι το μηχανάκι ήταν στο άλλο μαγαζί και ότι σε λίγη ώρα θα το έφερναν να το δω. Στο εντωμεταξύ πήγα στην Αστυνομία για να έχω δηλώσεις έτοιμες, αφού πρώτα το δω από κοντά. Μέχρι να ετοιμάσω τη χαρτούρα, να και η μηχανή καμαρωτή πάνω στο πεζοδρόμιο. Την κοιτάω γύρο-γύρο. Τη βάζω μπρος. Ο ήχος της εξάτμισης και το γουργουρητό του κινητήρα. Ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, μεταχειρισμένη, αλλά ο προηγούμενος κάτοχος πρέπει να ήταν μερακλής. Δίνω τα χαρτιά και το ΟΚ για να ολοκληρωθεί η μεταβίβαση. Παράλληλα λέω και στο μηχανικό εντολή για ένα τσεκ.
-Κοίτα την γιατί θα πάει οδικός στην Κατερίνη.
-Δεν θες να στην αμπαλάρω να τη βάλουμε στο φορτηγό να την πάμε Κατερίνη;
Στο μυαλό μου ήρθε μια θύμηση, πριν πολλά χρόνια είχαν μάζωξη η Harley στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ τους και ο Βλάσσης Μπονάτσος. Τότε οι Αθηναίοι έβαλαν τις μηχανές στο πλοίο για να ανέβουν επάνω. Και πείραζαν το Βλάσση και τον λέγανε: -"Πόσα ναυτικά μίλια γράφει το κοντέρ σου;"
Χαμογέλασα και λέω στο παλικάρι: -"Και θα χάσω το γαμήλιο ταξίδι των 450 χιλιομέτρων;"
Η μηχανή ελέγχτηκε και ήταν έτοιμη για το ταξίδι. «Μόνο τον αέρα δες και βενζίνη» μου είπαν. Πήρα και οδηγίες για τη διαδρομή πως θα βγω από την Αθήνα.
Το κλειδί μπαίνει στην κλειδαριά, στη θέση ΟΝ ο διακόπτης, τα φωτάκια στον πίνακα οργάνων ανάβουν όλα μαζί και μετά σβήνουν. Κλικ, το κουμπί και ανοίγει ο χώρος για να τακτοποιήσω το τσαντάκι με τα απαραίτητα. Ο σάκος, άδειος σχεδόν μιας και το μπουφάν με το κράνος πλέων τα φορούσα, περνάει στην πλάτη μου. Ανεβαίνω, κάνω το σταυρό μου. Πρώτη φορά τόσο μακρινό ταξίδι, πρώτη φορά με το Aprilia MANA 850 GT ABS. Το κιβώτιο ρυθμίσετε στη θέση Auto RAIN μιας και οι σαν γυαλί δρόμοι της πρωτεύουσας με τρόμαζαν λίγο, σε συνδυασμό και με το ότι δεν ήξερα καθόλου τα τερτίπια του ΜΑΝΑ. Βάζω μπρος με το κουμπί εκκινήσεις. Το μοτέρ ξαναξυπνά. Στα πρώτα μέτρα αντιλαμβάνομαι ότι το τιμόνι είναι πολύ βαρύ. Στα 50 μέτρα είχε βουλκανιζατέρ. Έλεγχο στον αέρα των ελαστικών. Ήθελε αέρα. Μπήκε 2.5 μπροστά και 2.8 πίσω. Το τιμόνι έστρωσε. Τα πρώτα μέτρα αναγνωριστικά με φρενάρισμα, για να δούμε πως είναι. Συνεχίζω να πηγαίνω σαν την κότα, περίπου, στη διαδρομή που μου υπέδειξαν για να βγω από την πόλη. Να’σου ένα πρατήριο. Πήρε 11 λίτρα βενζίνης μέχρι να συμπληρωθούν τα 16 λίτρα του ρεζερβουάρ. Συνεχίζω τη διαδρομή. Θυμόμουν τις οδηγίες αλλά για καλό και για κακό ρωτούσα και καμιά όμορφη στο δρόμο. Αττική οδός προς Ελευσίνα και στην 8η έξοδο προς Λαμία. Αυτό ήταν. Βγήκα στην Εθνική Οδό προς Θεσσαλονίκη. Τα πόδια μου είχαν ιδρώσει καθώς τα έσφιγγα στα πλευρά της μηχανής και προσπαθώντας να τακτοποιηθώ στη νέα σέλα. Τα χειριστήρια εύχρηστα. Είχα διαβάσει από νωρίς το μάνουαλ και πάνω κάτω ήξερα που είναι τι. Άλλωστε δεν άλλαζα ταχύτητες. Είχα βάλει το «σκουτερίσιο» πρόγραμμα.
Η ώρα που άρχισε το ταξίδι ήταν 17:30 το απόγευμα με τη θερμοκρασία να αγγίζει τους 38 βαθμούς. Τα χιλιόμετρα ανέβαιναν στο οδόμετρο της μηχανής, η ταχύτητα μου γύρο στα 90 χλμ/ω. Δεν ήθελα να τρέξω παραπάνω, αν και το παραμικρό χάϊδεμα στη δεξιά μεριά του τιμονιού έδειχνε την πρόθεση των αλόγων να ξεχυθούν. Τα πόδια μου συνέχιζαν ασυναίσθητα να σφίγγουν τα πλευρά της μηχανής. Τα πρώτα διόδια ήταν μπροστά. Η ευκολία που σου παρέχει ο χώρος μπροστά από τον οδηγό είναι μεγάλη. Πατάω το κουμπάκι, απασφαλίζει το πορτάκι, βγάζεις πορτοφόλι, πληρώνεις, κλείνεις, και βουρ για τα επόμενα χιλιόμετρα. Ακόμη ένιωθα σφιγμένος πάνω στη σέλα. Περίπου στα 150 χιλιόμετρα μια στάση για νερό και καύσιμα σε κάποιο Σταθμό αυτοκινήτων τις Εθνικής οδού είναι επιβεβλημένη. Τα 16 λίτρα δε φτάνουν για 450 χλμ. Είχα διαβάσει ότι έχει κατανάλωση 5,5 λιτρα/100χλμ. Και οι υπολογισμοί έλεγαν ότι έπρεπε να υπάρξει τουλάχιστον ένας ανεφοδιασμός με την ακριβή βενζίνη των εθνικών οδών. Γύρο στα 7 λίτρα μπήκαν στο ρεζερβουάρ. Ο υπολογιστής ταξιδιού της ΜΑΝΑ έλεγε 5.1/100χλμ. Τα παραθέτω και τα δύο γιατί μερικές φορές ξέρετε πως είναι οι αντλίες ή τα ηλεκτρονικά, ακόμα και το αν θα σου το γεμίσει μέχρι επάνω ή μέχρι εκεί που πρέπει. Το ταξίδι συνεχίζεται, τα χιλιόμετρα περνάν, τα διόδια ατελείωτα. Σε μια υπάλληλο διοδίων της λέω «τουλάχιστον μαζί με το χαρτάκι να δίνεται κανένα νερό, κανένα καφέ ή τυρόπιτα. Οι τιμές των διοδίων τα ποιο πολλά πάνω από 2 ευρώ, για μηχανή! Τα αυτοκίνητα άσε, πάνω από 3 ευρώ.
Η ταχύτητα κίνησης μου ήταν μεταξύ 90 και 130 χλμ. σε όλο τα ταξίδι. Εκτός από μερικά ξεσπάσματα σε προσπέραση κάποιων κονβόι νταλικών ή κάποιων αυτοκινήτων από αυτά που τα βλέπεις στο δρόμο και λες «Κάτσε να ξεμπερδεύω γρήγορα με αυτό το μ@λ@κα!», εκεί τα 140 χλμ εφτάναν να ξεμπλέξεις γρήγορα. Η ώρα περνάει και τα χιλιόμετρα περνάνε ευχάριστα κάτω από τις ρόδες. Το πέρασμα με τη μηχανή μέσα από τα τούνελ της Εθνική οδού, δίπλα από τη θάλασσα, από τη λίμνη του Μαραθώνα είναι ωραία εμπειρία και τελείως διαφορετική η αίσθηση από το να τα περνάς με αμάξι. Και μια και μιλάμε για αμάξια, η συμπεριφορά τους απέναντι στις μηχανές θέλει προσοχή. Οδηγούσα και οι ματιές προς τα πίσω μέσω των καθρεφτών της Aprilia, που σου παρέχουν καλή οπτική προς τα πίσω, ήταν πυκνές και πάντα άφηνα τα αυτοκίνητα που έκρινα αμφιβόλου συμπεριφοράς να με περάσουν, κρατώντας ακόμα και την ταχύτητα μου αν χρειαζόταν για να περάσουν. Φαίνονται αυτοί οι οδηγοί. Δε διαβάζουν σωστά τα σημάδια του δρόμου και της κίνησης των άλλων αυτοκινήτων που συναντάνε στο διάβα τους. Γενικά σκεφτόμουν ότι δε χωράνε πείσματα και έπαρση στο γκάζι όταν οδηγάς μηχανή. Προέχει η ασφάλεια και το να φτάσουμε στον προορισμό μας και στην αγκαλιά αυτών που μας αγαπάνε και αγαπάμε. Το κλείσιμο του γκαζιού δε σημαίνει αδυναμία άλλα σύνεση. Η ιστορία του "Δαίδαλος και Ίκαρος" φτάνει για να σου δώσει όλα τα μαθήματα. Πλέων ένιωθα ποιο άνετα πάνω στην Aprilia. Τα πόδια μου δεν έσφιγγαν τόσο τα πλευρά της. Ανηφόρες, κατηφόρες στροφές ανοιχτές, στροφές κλειστές, το ΜΑΝΑ σημάδευε και ορμούσε με ακρίβεια εκεί που σημάδευα, παίζοντας απλά με το γκάζι χωρίς να με απασχολούν αλλαγές ταχυτήτων. Δούλευε η Aprilia για μένα, αφήνοντα μου την ευχαρίστηση του ταξιδιού. Το σκοτάδι είχε πέσει, τα φώτα στην Εθνική οδό είχαν ανάψει, το ίδιο και της Aprilia. Πολύ καλή απόδοση φωτεινότητας ακόμα και στη μικρή τη σκάλα. Τη μεγάλη σκάλα την άναψα μόνο για να τη δοκιμάσω και είναι δυνατή. Γενικά τα χειριστήρια, οι πληροφορίες που παρέχει στον οδηγό, είναι ότι χρειάζεσαι και εξοικειώνεσαι εύκολα. Άλλωστε όπως είπα είχα διαβάσει το μάνουαλ πριν καν αγοράσω τη μηχανή. Η θερμοκρασία πλέων είχε αρχίσει να πέφτει γύρο στους 30 βαθμούς Κελσίου. Είχα φτάσει στο ύψος του Αλμυρού στο Βόλο. Το ROAD TRIP της μηχανής έδειχνε μέση κατανάλωση 5.5 λίτρα/100χλμ. Οι υπολογισμοί μου έλεγαν ότι έφταναν τα καύσιμα μου μέχρι την Κατερίνη. Να πω ότι η τελευταία στάση ανεφοδιασμού έγινε στα 150 χλμ. από την έναρξη. Με το που πέρασα το τούνελ Μακροχωρίου Λάρισας αμέσως δρόσισε. Θερμοκρασία περιβάλλοντος 25 βαθμοί! Στο ύψος της Λεπτοκαρυάς Πιερίας ανάβει το λαμπάκι της βενζίνης. Το μάνουαλ έλεγε ότι με το που ανάψει έχεις υπόλοιπο καυσίμου 3 λίτρα. Με την πίεση του πλήκτρου MODE στα χειριστήρια της μηχανής, βλέπω τη μέση κατανάλωση 5.4 λιτρα/100χλμ. Η απόσταση που μου απομένει είναι περίπου 30 χιλιόμετρα. Μου φτάνουν τα καύσιμα μέχρι την Κατερίνη. Δεξί φλάς και έξοδο στον κόμβο εισόδου της πόλης της Κατερίνης. Πάμε στο πρατήριο για ανεφοδιασμό. Πήρε 14.2 λίτρα. Είπαμε, παίζουν πολλά ρόλο στα λίτρα της βενζίνης, δε βγάζεις απόλυτο αριθμό. Τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι γίνανε σε ρυθμό χαλαρό, σα να ήθελα να δώσω χαλαρές ανάσες στα άλογα, αν και σε όλο το ταξίδι δε έδειξαν σημάδια κούρασης ή κάποιο δισταγμό. Η θερμοκρασία του κινητήρα σε όλο το ταξίδι ήταν στη μέση σύμφωνα με την ένδειξη στην οθόνη του ΜΑΝΑ, το βεντιλατέρ άναβε όταν έπρεπε, όλα καλά.
Σαν γενική εντύπωση η μηχανή είναι πολύ φιλική προς τον αναβάτη την ώρα του ταξιδιού, μέσα στην πόλη της Αθήνας εντός της κίνησης έδειξε καλή ευελιξία, ο όγκος και τα κιλά της είναι διαχειρίσιμα και δε τα δείχνει. Ισορροπεί και ελίσσεται σα μικρό.
…. Φτάνω κάτω από το σπίτι. Παρκάρω, κατεβάζω το σταντ, τραβάω χειρόφρενο, ξεπεζεύω. Τη χαϊδεύω στα πλευρά. Με έφερες στο σπίτι, με έφερες σε αυτούς που αγαπώ και νοιάζονται για εμένα. Κοίταξα το κινητό γεμάτο με αναπάντητες μιας και τα τελευταία 300 χλμ. βγήκαν μονορούφι. Κοιτώ στον ουρανό και μονολογώ «Αυτή η βόλτα αφιερωμένη σε εσένα φιλαράκι, Αντώνη, που μαζί χαλβαδιάζαμε σα παιδιά την Aprilia, που κάποια μέρα λέγαμε ότι θα κάναμε δικιά μας.» Καλό Παράδεισο.
Αντώνη θα σε θυμόμαστε.
Μπαίνω στο σπίτι, χάνομε στις αγκαλιές της οικογένειας. Μπανάκι και πριν το καταλάβω φλέρταρα με το μαξιλάρι. Λίγο πριν χαθώ στην αγκαλιά του Μορφέα, προλαβαίνω να σκεφτώ «Αύριο να πάρω το Βασίλη για καφέ να τη δει». …..

απολαυση να το διαβαζεις,στεναχωρια για τον φιλο σου,το ρεζουμε οι τελευταιες προτασεις..
καλοταξιδο φιλε

Παναγιωτη παντα ορθιος και καλα χιλιομετρα με το καινουργιο αποκτημα.

Καλοριζικο φιλε.Να εισαι γερος να τη χαρεις.Μου αρεσε πολυ η παρουσιαση που εκανες για την αποκτηση της μοτοσυκλετας.

Πολύ ωραία παρουσίαση φίλε!!!
Είμαι σίγουρος ότι θα τα ευχαριστηθείς πολύ!!