Εδώ και καιρό με έτρωγε η ανάγκη να βρεθώ, εκ νέου ή να επισκεφθώ για πρώτη φορά, κάποια μέρη ονειρικά, με πλούσια βλάστηση, τρεχούμενα νερά και απίθανους καταρράκτες. Χρόνια πριν είχα πάει (και έκτοτε ξαναπήγα) στη Νέδα, στο Πολυλίμνιο και σε κάτι άλλους μικρούς καταρράκτες σε διάφορα χωριουδάκια. Πριν από κάνα χρόνο περίπου άκουσα για πρώτη φορά για τους καταρράκτες  της Νεμούτας και μέσα μου με "έτρωγαν"  τόσο ο "μοτοσυκλετιστικός" όσο και ο "φωτογραφικός" μου εαυτός να τους επισκεφθώ αλλά λίγο η δουλειά λίγο άλλα, προσωπικά, ζητήματα δεν είχα μέχρι τώρα ξεκινήσει. Την περασμένη βδομάδα, σε μια συζήτηση που είχα με φίλο μοτοσυκλετιστή έπεσε η ιδέα να επισκεφθούμε την περιοχή. Βγήκε λοιπόν ένα σχέδιο διαδρομής και δραστηριοτήτων λαμβάνοντας υπόψη και τις ιδιαιτερότητες των μοτοσυκλετών και των ... αναβατών  . Πλήν όμως Σάββατο πρωί ο φίλος με ενημέρωσε ότι, λόγω καλοκαιρίας, θα πήγαιναν με το έτερο ήμισυ Κυριακή για μπάνιο.... Σάββατο βράδυ λοιπόν βγαίνει νέο σχέδιο διαδρομής με σκοπό να περάσω από τα "ξεχασμένα" χωριουδάκια της Γορτυνίας μετά από είκοσι χρόνια σχεδόν για κάποια από αυτά....Σκοπός μου είναι να πάω από Δημητσάνα -Στεμνίτσα - Λουτρά Ηραίας -Μπερτσιά με κατάληξη Νεμούτα.... δηλαδή αυτή τη διαδρομή

https://www.google.com/maps/dir/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7/%CE%93%CE%B5%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%9D%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1%CF%82/@37.5732745,22.0560346,32392m/data=!3m1!1e3!4m24!4m23!1m15!1m1!1s0x136016f96cfcca21:0xdd407121c8634fca!2m2!1d22.372644!2d37.5101357!3m4!1m2!1d22.0866591!2d37.5524132!3s0x13606848d5a6480b:0x8bdfb320c5409e4e!3m4!1m2!1d21.9480934!2d37.620718!3s0x1360614dc0f5a055:0xa40ade9fb0f3a14d!1m5!1m1!1s0x136088ff8c16aacd:0x693bdf6740347eb9!2m2!1d21.80872!2d37.7007901!3e0
 
... που να ήξερα;;

Κυριακή πρωί λοιπόν ετοιμάζομαι, φορτώνω τρίποδο και φωτογραφικό εξοπλισμό στη μηχανή και ξεκινάω....

Φεύγω από Τρίπολη 08:30 το πρωί. Θερμοκρασία 12 βαθμοί. Περνώντας έξω από τη Συλίμνα, 6χλμ από Τρίπολη, η θερμοκρασία έχει πέσει στους 8 και έχω ήδη αρχίσει να μετανοιώνω που δεν πήρα γάντια μαζί μου. Στον κάμπο της Δαβιάς έχει ήδη πέσει στους 6 ενώ η μηχανή δουλεύει στους ... 70 αντί τους 73 που είναι το φυσιολογικό....όσο και να βάζω το χέρι μου στο πλάι του τεποζίτου δε ζεσταίνεται με τίποτα! Συνεχίζω με την πεποίθηση ότι αργότερα και μέχρι το απόγευμα, που ευελπιστώ να έχω επιστρέψει, θα έχει αρκετό ήλιο για να ζεστάνει τα παγωμένα μου κόκκαλα.

Συνεχίζω απτόητος λοιπόν και περνώντας από Χρυσοβίτσι συνεχίζω αριστερά για Στεμνίτσα - Δημητσάνα μέσα από το ελατόδασος του Μαινάλου. Περνάω μέσα από το δασικό σύμπλεγμα, από τη νοτιοδυτική πλευρά του, και στα αποσκιερά κομμάτια το κρύο είναι τσουχτερό! Μόλις βγαίνω στο δρόμο για Στεμνίτσα - Ελληνικό ο ήλιος με ζεσταίνει για λίγο και η θερμοκρασία ανεβαίνει στους 12 αλλά δεν είναι αρκετή και διαρκεί για πολύ λίγο μέχρι να ξαναχωθώ στη σκιά των ελάτων. Στη διασταύρωση για Ελληνικό κάνω μια σύντομη στάση, δίπλα σε ένα ζευγάρι Γερμανών με το σκύλο τους που κάνουν διακοπές με το αυτοκινούμενό τους, για φωτογραφία του "πέπλου" ομίχλης και υγρασίας που σκεπάζει τη Μεγαλόπολη και συνεχίζω.

Η Στεμνίτσα, αρχαία Υψούς, με την περίφημη σχολή αργυροχρυσοχοΐας κοιμάται ακόμα. Λιγοστοί οι θαμώνες στα καφενεία της πλατείας όπως και τα αυτοκίνητα των επισκεπτών - η Στεμνίτσα είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός για τους εκδρομείς του Σαββατοκύριακου όπως και γενικότερα η ορεινή Αρκαδία. Αφήνω πίσω μου τις φωτογραφικές "ευκαιρίες" γιατί θέλω να καλύψω την απόσταση και να έχω χρόνο να εξερευνήσω την περιοχή προορισμού μου. Συνεχίζοντας προς Δημητσάνα ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά. Δεξιά μου συνεχίζει ο ορεινός όγκος του Μαινάλου με την πλούσια βλάστηση αλλά ευτυχώς από αριστερά μου τίποτα δεν κόβει το ζεστό φως του ήλιου που έχει αρχίσει και αποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό τη θερμοκρασία του σώματός μου και ειδικά των άκρων.

Μπαίνοντας στη Δημητσάνα συναντάω δυο ζευγάρια μοτοσυκλετιστών, με BMW RG1200S, αρκετά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, δείγμα ότι έχει περισσότερους επισκέπτες απ' ότι η Στεμνίτσα, αλλά και αρκετό, για πρωινή ώρα, κόσμο. Σύμφωνα με τη διαδρομή που έχω επιλέξει βγαίνοντας από το χωριό στρίβω στο δρόμο για Ζάτουνα - Μελισσόπετρα. Οι εκπλήξεις αρχίζουν!!....

1. Ένα ιδιότυπο "νέφος" σκεπάζει το λεκάνοπέδιο της Μεγαλόπολης
2. Άποψη της Δημητσάνας από το δρόμο για Ζάτουνα
3. Πανω από τη γέφυρα του Λάδωνα

Το πρώτο χωριό μετά τη Δημητσάνα είναι η Ζάτουνα, άγνωστη στους περισσότερους και για πολλούς το πρώτο από τα χωριά αυτού που εμείς εδώ αποκαλούμε "Ευρωπαϊκή Γορτυνία"  . Και όμως. Αυτό το μικρό χωριουδάκι στα 1050μ υψόμετρο έχει "γεννήσει" μερικές από τις πιο γνωστές μορφές της νεότερης ιστορίας του τόπου. Γενέτειρα του αγωνιστή του 1821 και πορθητή του κάστρου του Παλαμηδίου Στάικου Σταικόπουλου, του μεγάλου κωμικού Μίμη Φωτόπουλου αλλά και τόπος καταγωγής της επίσης ηθοποιού Μπεάτας Ασημακοπούλου και του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου. Πιο γνωστή όμως έγινε ως τόπος εξορίας του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, μουσείο για τον οποίο και λειτουργεί στο χωριό. Χτισμένη πάνω από το φαράγγι του Λούσιου η θέα προς αυτό είναι συγκλονιστική....

Αφήνω τη Ζάτουνα και συνεχίζω. Ο δρόμος είναι χαρακτηριστικός επαρχιακός δρόμος της δεκαετίας του 1980. Ακόμα και η άσφαλτος πρέπει να είναι από τότε! Δρόμος στενός,με αρκετές στροφές - οι περισσότερες κλειστές, λακούβες και ξεφτισμένες άκρες από τον πάγο και τις καιρικές συνθήκες. Η ταχύτητα σπανίως να πάει πάνω από 60 και αυτό σε κάποιες ευθείες ενώ η σχέση στο κιβώτιο δεν ξεπερνάει την τρίτη....

Επόμενα χωριά είναι η Μελισσόπετρα, ο Ράφτης και η Παλούμπα, γενέτειρα του οπλαρχηγού του 1821 Δημήτριου Πλαπούτα, συναγωνιστή και συγκατηγορούμενου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη δίκη του τελευταίου. Η Παλούμπα είναι το μοναδικό χωριό που έχει λατινογενή και όχι αρβανίτικη ονομασία όπως πολλά άλλα χωριά της περιοχής, πράγμα που σημαίνει ότι ουδέποτε κατοικήθηκε από αρβανίτικα φύλα. Palumba ονόμαζαν οι Ρωμαίοι ένα είδος περιστεριού, αυτό που οι Ιταλοί σήμερα λένε Columba. Επίσης εικάζεται ότι υπήρξε εμπορικό κομβικό σταυροδρόμι για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, καθότι η αμαξιτή  Ρωμαϊκή οδός Ολυμπίας-Μεγαλόπολης διερχόταν από την Ηραία και τις Αρχαίες Μελαίνες, ή αποτελούσε τόπο όπου εγκαταστάθηκαν Ρωμαίοι στρατιώτες για επόπτευση του χώρου της Ηραίας.

Μετά την Παλούμπα πρέπει να στρίψω αριστερά για Λουτρά Ηραίας. Ο δρόμος είναι ένα μείγμα "άγριας" ασφάλτου και τσιμέντου, γεμάτο κάθετες γραμμές λες και το έχουν φρεζάρει. Κατηφορικός και στενός, με κάποιες κλειστές στροφές δε με αφήνει να πάω όσο γρήγορα υπολόγιζα και ήθελα. Μένω πολύ πίσω από το χρονοδιάγραμμά μου οπότε αποφασίζω να μη σταματήσω για φωτογρφίες μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Έχω ήδει κάνει 85χλμ από τα 101χλμ που είναι η διαδρομή και οδηγώ παραπάνω από δύο ώρες! Σε μια αριστερή στροφή εκπλήσομαι όταν συναντώ άλλο ένα ζευγάρι πάνω σε BMW RG1200S (ξανά) και αναρωτιέμαι πως και βρέθηκαν εδώ κάτω. Καλά εγώ, αλλά αυτοί;

Συνεχίζω την πορεία μου και σε μια διασταύρωση, λόγω και ελλιπούς σηματοδότησης αλλά και παρανόησης δικής μου, κάνω μια μικρή παράκαμψη και περνάω μέσα από το χωριό Παρνασσός το οποίο ... δεν είχα ακούσει ποτέ ως τώρα. Να λοιπόν που στην Αρκαδία υπάρχει και Αράχωβα αλλά και Παρνασσός! Ξαναβγαίνω στον..."κεντρικό" δρόμο στο ύψος των Λουτρών Ηραίας και συνεχίζω προς Λιοδώρα. Πιο ήπιο το τοπίο και ο δρόμος λίγο καλύτερος, Γύρω μου πινακίδες με ονόματα μου φέρνουν μνήμες χρόνων...."Λώτης, Αγάλω, Ριζοσπηλιά"...

Περνάω τη γέφυρα πάνω από τον Λάδωνα και παραβαίνω την απόφασή μου βγάζοντας δυο φωτογραφίες στα πεταχτά με τη μηχανή να δουλεύει. Στο βενζινάδικο στον Κοκλαμά στρίβω αριστερά προς Λιβαδάκι. Καταλαβαίνω το "λάθος" μου μόλις φτάνω στο χωριό και κάνω μεταβολή για να πάρω το δρόμο προς Νεοχώρι - Ελαία.

Μέγα λάθος!!!

Έχω μπει πλέον στην τελική ευθεία. Οδηγώ προς Νεοχώρι και στο κέντρο του χωριού δύο πινακίδες μου δείχνουν αριστερά προς Ελαία και δεξιά προς Χώρα. Ακολουθώ την πρώτη φυσικά και μετά από 100-200 μέτρα φτάνω σε ένα αδιέξοδο όπως μου φαίνεται. Αυτό που βλέπω είναι ένας χωματόδρομος με κροκάλες, χοντρές πέτρες δηλαδή που οδηγεί σε μια στάνη. "Δεν μπορεί, κάπου θα έκανα λάθος" σκέφτομαι. Γυρνάω πίσω και ελέγχω τις πινακίδες. Σωστά πήγα, σύμφωνα με την κατεύθυνση που δείχνει. Ξαναπροσπαθώ και αυτή τη φορά μένω στο ασφάλτινο κομμάτι και καταλήγω...σε μια αυλή! "Τι γίνεται εδώ;", σκέφτομαι. Δεύτερη φορά πίσω μήπως υπάρχει άλλος δρόμος. Μια γυναίκα που σκουπίζει το δρόμο μπροστά στο σπίτι της με βλέπει που τριγυρνάω. "Για Ελαία από εδώ πάει ο δρόμος;", τη ρωτάω. "Ναι, καλά πας. Ευθεία και κάνεις αριστερά". "Στον χωματόδρομο;", επιμένω. "Πηγαίνει από εκεί;". "Ναι, ναι από εκεί θα πας". "Και είναι όλο χωματόδρομος;", το βιολί μου εγώ... "Ναι".

Δε μου "γέμιζε" το μάτι αλλά τι να κάνω; Εξάλου Caponord έχω, από χωματόδρομους έχω ξαναπάει, πέντε χιλιόμετρα μόνο είναι  "Ε, θα το βγάλω" σκέφθηκα...Εξάλλου είχα διαβάσει ότι ένα συμβατικό αυτοκίνητο μπορεί να κάνει αυτή τη διαδρομή, δε θα μπορεί το Capo; Και μπαίνω στο χωματόδρομο....

Από τα πρώτα μέτρα κιόλας οι φόβοι μου επιβεβαιώνονται. Δεν είναι ένας απλός χωματόδρομος. Έχει συνεχή κατηφορική κλίση, χοντρές πέτρες πάνω στις οποίες "σέρνει" η μηχανή αν πατήσεις φρένο και πολλά νεροφαγώματα τα περισσότερα εγκάρσια στο δρόμο πράγμα που δυσκολεύει πολύ γιατί αν πέσει το λάστιχο μέσα τα πράγματα σκουραίνουν πολύ.... Αρχίζω και τα χρειάζομαι. Ένα αυτοκίνητο, έστω και συμβατικό θα πέρναγε πιο εύκολα λόγω των τεσσάρων τροχών (περισσότερη σταθερότητα) αλλά και του πλάτους τους που μπορούν να "σκεπάσουν" το νεροφάγωμα και να μην πέσει μέσα ο τροχός. Εδώ όμως είναι αλλιώς. Αρχίζω και κατεβαίνω προς τα κάτω με όσο πιο χαμηλή ταχύτητα γίνεται. Σε κάθε "τσίμπημα" του μπροστινού φρένου ο τροχός "σέρνει" πάνω στις πέτρες έτσι χρησιμοποιώ μόνο το πίσω και πρώτη και σε κανα ίσιωμα δευτέρα σχέση. Λίγο πιο κάτω συναντώ έναν κάτοικο που έχει βγάλει βόλτα το σκύλο του. "Έτσι είναι όλη η διαδρομή;" τον ρωτάω. "Έτσι αλλά στην Ελαία φτιάχνει, έχουν ρίξει τσιμέντο"!!! μου απαντάει...
Κάνω την καρδιά μου πέτρα (sic) και συνεχίζω. Δε με παίρνει να γυρίσω πίσω τώρα δε με παίρνει όμως και μια πτώση σε τέτοιες πέτρες. Δε θα μείνει πλαστικό για πλαστικό. Για να μην πω και για τον φωτογραφικό εξοπλισμό που έχω φορτώσει.

Έχω αρχίσει και ιδρώνω και όχι από τη ζέστη. Πάω σαν την κότα και πάλι νοιώθω να μην ελέγχω τη μηχανή στην κατηφόρα  ακόμα και με πρώτη. Το βάρος της είναι σαν να τη σπρώχνει μπροστά το δε πίσω φρένο δε δείχνει ικανό να κόψει πολύ. Αναγκάζομαι κανά δυο φορές να πατήσω μπροστινό με κίνδυνο να έρθω τούμπα. Πάω με τα πόδια ανοιχτά μπας και μπορέσω να την κρατήσω αν μου φύγει... κατεβαίνω, κατεβαίνω φτάνω σε μια ξύλινη ταμπελίτσα που γράφει "Ελαία Καταρράκτες".....κλειστή δεξιά ανηφορική στροφή με νεροφαγώματα στο πλάτος της μηχανής! "Μας κάνεις πλάκα" σκέφτομαι....

Δεν ξέρω πως αλλά την πήρα αυτή τη στροφή και δεν έπεσα. Συνέχισα στο ίδιο ρυθμό και οφείλω να ομολογήσω ότι μόλις είδα τα τσιμέντα (κυριολεκτικά) πριν την Ελαία ανακουφίστηκα. Όχι ότι ήταν καλύτερος ο δρόμος αλλά ένοιωσα ότι πατάω καλύτερα....

Φθάνοντας στο χωριό περνάω τη μεταλλική γέφυρα του Ερύμανθου και παρκάρω από την πλευρά της Ηλείας. Ο ποταμός  είναι το φυσικό σύνορο των δύο νομών.

1. Ερύμανθος. Σε αυτό το σημείο μπορείς να κάνεις βουτιές στο ποτάμι όταν έχει αρκετό νερό
2. Ο καταρράκτης επισκέψιμος από την πλευρά της Ελαίας
3. Καταρράκτης Νεμούτας

Έχουν περάσει περισσότερες από τρείς ώρες από τη στιγμή που έφυγα από Τρίπολη....Τρείς ώρες για 101χλμ!!! Και με απειροελάχιστο χρόνο στάσης για φωτογραφίες. Υπολογίζω ότι τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα πρέπει να μου πήραν κανα εικοσάλεπτο... Πρέπει να βιαστώ. Βγάζω μπότες κα βάζω παπούτσια για river trekking, φορτώνομαι τα φωτογραφικά και ξεκινάω. Σήμανση καμία. Δεν υπάρχει κάτι που να σου δείχνει προς τα που να πας. Ρωτάω ένα πιτσιρικά και μου λέει ότι ο καταρράκτης είναι από την άλλη πλευρά, της Ελαίας! Μα εγώ τι διάβαζα τόσο καιρό; "Από εκεί είναι και μετά να έρθετε στην ταβέρνα" μου λέει ο πονηρός Γορτύνιος 

Η "ταβέρνα" είναι ένα σπιτάκι που παίζει το ρόλο ταβέρνας-καφέ με πλαστικά τραπεζοκαθίσματα προφανώς μετά την αύξηση των επισκεπτών στην περιοχή. Ακολουθώ το μονοπάτι με τα κίτρινα ταμπελάκια και λίγο πιο κάτω συναντώ στην όχθη του ποταμού μια οικογένεια που είδα όταν διέσχιζα τη γέφυρα. Ρωτάω τη γυναίκα και μου επιβεβαιώνει ότι και αυτοί πάνε στον καταρράκτη, μάλιστα ο οδηγός τους είναι ένα από τα δύο παιδιά που τους ανακάλυψαν. "Κολλάω" λοιπόν στην παρέα και μαθαίνω τις πληροφορίες από πρώτο χέρι. Ο Νίκος είναι ένας από τους δυο νέους από τη Νεμούτα που πριν δέκα χρόνια περίπου ανακάλυψαν τους καταρράκτες. Μα τόσο καιρό πριν πως και δεν είχε κανείς ακούσει για την ύπαρξή τους; Ο λόγος απλός. Όπως σε όλα τα χωριά έτσι και στη Νεμούτα, η οποία ειρίσθω εν παρόδω απέχει γύρω στα 5χλμ από το ποτάμι ενώ η Ελαία είναι πάνω στο ποτάμι, τα νερά τα δέσμευαν για την άρδευση των παρόχθιων καλλιεργειών μέσω ενός άμπουλα δηλαδή αυλακιού (εξ ου και το ρέμα του Άμπουλα με τους καταρράκτες εκεί) αλλά και για τη λειτουργία μιας μεγάλης νεροτριβής. Όταν πριν χρόνια σταμάτησε η λειτουργία της αλλά και οι καλλιέργειες μειώθηκαν τα νερά ακολούθησαν τη φυσική τους ροή με το σημερινό, μαγευτικό αποτέλεσμα. Παρόλα ταύτα πολλοί κάτοικοι της περιοχής δεν ήξεραν καν την ύπαρξη των καταρρακτών... Σήμερα, απ' ό,τι άφησε να εννοηθεί, υπάρχει σε εξέλιξη μια προσπάθεια να καρπωθούν την ύπαρξη αυτού του μαγευτικού τοπίου ομάδες και σύλλογοι άσχετοι με την περιοχή και μακρυά από αυτό που ο Νίκος ονειρευόταν όταν ανακάλυψε και έκανε γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο αυτό το θαυμαστό δημιούργημα της φύσης.

Υπάρχουν περίπου 29 καταρράκτες διαφόρων μεγεθών και σχηματισμών, αναμφισβήτητα ο πιο εντυπωσιακός είναι αυτός που κάποιοι λένε "Πύλη" καθώς συγκεντρώνει το μεγαλύτερο πλήθος επισκεπτών και φωτογραφίες του έχω επισυνάψει στο τέλος του κειμένου. Όντως πρόκειται για ένα δημιούργημα που μόνο η φύση μπορεί με την επιμονή και τη δύναμή της να σμιλέψει και να μας αφήσει άφωνους. Πιστέψτε με οι φωτογραφίες δεν αποδίδουν αυτό που βλέπει ο επισκέπτης.
Δυστυχώς επειδή η ώρα έιχε περάσει και ξέφευγα πολύ από το χρόνοδιάγραμμά μου - μόνο στους δυο καταρράκτες και τη συζήτηση με το Νίκο "έφαγα άνετα ένα δίωρο- δεν μπόρεσα να επισκεφθώ τους άλλους. Ωστόσο τέλος άνοιξης - αρχές του επόμενου καλοκαιριού θα προγραμμματίσω επίσκεψη και πιστεύω ότι θα έχει και περισσότερο νερό και περισσότερες φωτογραφικές ευκαιρίες.

Η ώρα έχει πάει τέσσερις και πρέπει σιγά σιγά να τα μαζεύω....

Το παντελόνι μου έχει ήδη στεγνώσει καθώς φθάνω στη μηχανή. Ανέβηκα κόντρα στον καταρράκτη, μπήκα στις λιμνούλες, έβγαλα το άχτι μου στη φωτογράφιση και γενικά το χάρηκα. Βγάζω τα παπούτσια και φοράω ξανά τις μπότες, φορτώνω τα σύνεργα και είμαι έτοιμος. Έτοιμος ναι, αλλά από που; Δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψω πάλι από τον ίδιο χωματόδρομο και ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να γυρίσω από Χώρα - Δωδεκάμετρο, δηλαδή αυτή η διαδρομή:
https://www.google.com/maps/dir/%CE%93%CE%B5%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%9D%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1%CF%82/Tripoli/@37.6423599,22.1334218,38512m/data=!3m1!1e3!4m14!4m13!1m5!1m1!1s0x0:0x693bdf6740347eb9!2m2!1d21.80872!2d37.7007901!1m5!1m1!1s0x136016f96cfcca21:0xdd407121c8634fca!2m2!1d22.372644!2d37.5101357!3e0

Και αν ο δρόμος είναι στα ίδια χάλια με το υπόλοιπο επαρχιακό δίκτυο που διέσχισα; Ευτυχώς ο Νίκος μου είχε προτείνει μια άλλη λύση, την οποία και ακολούθησα. Να ανέβω Νεμούτα και από εκεί  Ξηρόκαμπο - Βασιλάκι και να βγώ στο δρόμο Αρχαίας Ολυμπίας - Βυτίνας. Καλός δρόμος και είκοσι χλμ λιγότερη διαδρομή από το να πήγαινα Αρχαία Ολυμπία και μετά στο ίδιο σημείο. Δηλαδή αυτή τη διαδρομή:
https://www.google.com/maps/dir/%CE%93%CE%B5%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%9D%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1%CF%82/Tripoli/@37.6409879,21.8614347,22900m/data=!3m1!1e3!4m24!4m23!1m15!1m1!1s0x0:0x693bdf6740347eb9!2m2!1d21.80872!2d37.7007901!3m4!1m2!1d21.8048866!2d37.6861965!3s0x1360890867f23c5f:0x158db0b91ce0ff55!3m4!1m2!1d21.7961073!2d37.6773506!3s0x13608972159ab689:0xa0325af14d14cc61!1m5!1m1!1s0x136016f96cfcca21:0xdd407121c8634fca!2m2!1d22.372644!2d37.5101357!3e0

Ξεκινάω λοιπόν και ανεβαίνω Νεμούτα. Πάλι χωματόδρομος αλλά σαφώς σε καλύτερη κατάσταση, με πιο πατημένο χώμα και χωρίς τις πολύ μεγάλες πέτρες του προηγούμενου και το σπουδαιότερο πλατύς!! Κανονικός δρόμος δηλαδή. Σε πολλά σημεία, ειδικά σε στροφές είχαν ρίξει τσιμέντο, ίσως γιατί έχουν γίνει αρκετές καθιζήσεις και θέλουν να σταθεροποιήσουν το έδαφος;, δεν ξέρω. Πάντως εμένα μου θύμισε πάρα πολύ τους δρόμους στο Άγιο Όρος που έχουν τσιμέντο κοντά στις Καρυές και το υπόλοιπο μόνο χώμα. Βέβαια εκείνοι οι δρόμοι δεν έχουν τέτοιες πέτρες....
Τέλος πάντων ακολουθώ τις οδηγίες του και βγαίνοντας από το χωριό στρίβω στη διαστάυρωση για Ξηρόκαμπο και Βασιλάκι. Κατηφορική διαδρομή με τσιμεντόδρομο που δίνει τη θέση του σε άσφαλτο και πολλές κλειστές στροφές που είμαι βέβαιος ότι πολλοί εδώ μέσα θα εκτιμούσαν, όχι όμως εγώ μετά από τέτοια μέρα . Η διαδρομή είναι μαγευτική ανάμεσα από πεύκα τα οποία πριν το Βασιλάκι δίνουν τη θέση τους σε μικτή βλάστηση με κυπαρίσσια, πεύκα και αγροτικές εκτάσεις με ελιές. Το γρασίδι που έχει φυτρώσει απλώνεται σαν ένα πράσινο χαλί στα πόδια των δένδρων και το οποίο κανένας κηπουρός και κανένα γκαζόν δεν μπορεί να συναγωνιστεί. Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τόσο πυκνό και συμπαγές γρασίδι σε ελαιώνες. Ειδικά όταν το συγκρίνω με τους δικούς μας που έχουν μόνο πέτρα και χώμα. Σαν τα λιβάδια που έχουν στην Ελβετία και στη Γερμανία.

Μετά το Βασιλάκι ξαναπερνάω τον Ερύμανθο και τώρα βρίσκομαι στο νομό Αρκαδίας ξανά. Σύντομη στάση για φωτογραφίες και συνεχίζω. Φτάνω στο Λιβαδάκι (θυμάστε το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας;) και συνειδητοποιώ ότι αν δεν είχα γυρίσει πίσω θα είχα γλυτώσει την ταλαιπωρία και το χρόνο που έχασα!    Ας είναι....
Περνάω ξανά από Κοκλαμά και τώρα στρίβω αριστερά προς Μπερτσιά - Δάφνη - Δωδεκάμετρο. Στην ευθεία της Δάφνης βάζω για πρώτη φορά ...τέταρτη σχέση στο κιβώτιο και συνειδητοποιώ ότι έχω να "κουμπώσω" τέταρτη σχέση από το δρόμο Χρυσοβίτσι - Δημητσάνα που και λόγω κρύου πήγαινα συντηρητικά. Και μετά πέμπτη ...και έκτη...και αρχίζω να χαμογελώ εγώ αρχίζει να χαμογελά και το Capo...

Τα χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο....Καλλιάνι, Σταυροδρόμι, Λευκοχώρι... Στις στροφές μεταξύ Λευκοχωρίου και Λαγκαδίων συναντώ αρκετούς μοτοσυκλετιστές να κατεβαίνουν προς Πύργο. Μπαίνω στα Λαγκάδια με τους περήφιμους Λαγκαδινούς μαστόρους και τους τρείς μαχαλάδες (γειτονιές). Τα σπίτια στην πλειοψηφία τους πέτρινα, αυτό έβγαζε ο τόπος γι' αυτό και οι μάστορες ήταν ονομαστοί τα παλιά χρόνια. Στον κεντρικό δρόμο με τις καφετέριες και τα εστιατόρια, στην πλατεία αν μπορούμε να το πούμε και έτσι, αρκετοί έχουν αράξει τις μηχανές - στην πλειοψηφία τους BMW RG1200S - και πίνουν τον καφέ τους ή γευματίζουν με θέα στο φαράγγι. Δυο τρεις φωτογραφίες να τιμήσουμε το χωριό της γιαγιάς και συνέχεια στην επιστρφή.

Τα χιλιόμετρα τώρα φεύγουν εύκολα. Αγία Παρασκευή - Καρκαλού - Καμπέας.... Φθάνοντας στη Βυτίνα η ώρα είναι περασμένες πέντε το απόγευμα. Η αρχική μου σκέψη ήταν να γυρίσω από το διάσελο της Βυτίνας - Αλωνίσταινα - Πιάνα - Τρίπολη. Λείπω όμως σχεδόν επτά ώρες από το σπίτι και τις τέσσερις και παραπάνω είμαι στη σέλα της μηχανής. Επιπλέον ο ήλιος αρχίζει να πέφτει. Θυσιάζω τα λιγότερα χιλιόμετρα και την ομορφιά του τοπίου για την γρηγορότερη επιστροφή και τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Ξέρω ότι αν περάσω από το διάσελο μέχρι την Πιάνα ο ήλιος δε θα με βλέπει και δε θέλω να έχω την ίδια πρωινή κρυάδα τώρα στα τελειώματα.

Βλαχέρνα - Λεβίδι, όπου παρέες εκδρομέων μοτοσυκλετιστών απολαμβάνουν το τελευταίο ίσως ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο του όψιμου καλοκαιριού, - Κάψιας - Τρίπολη...

Είμαι στο σπίτι πεινασμένος, λίγο κουρασμένος και καταχαρούμενος. Έχω κάνει 240χλμ περίπου, έχω μείνει άναυδος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και πάλι δε μου φτάνει. Θέλω να το ξανακάνω. Αλλά αυτή τη φορά ξέρω! 

1. Γέφυρα Ερυμάνθου, σύνορα Ηλείας - Αρκαδίας
2. "Λαγκαδιανός ο μάστορας..."
3. Άποψη των Λαγκαδίων με τους τρείς μαχαλάδες
4. Η εκκλησία και αυτή πέτρινη φυσικά

Η περιοχη κατω απ τη ζατουνα προς τη λιοδωρα,ειναι ουσιαστικα ελαχιστα γνωστη και δυσκολα βλεπεις μηχανακι εκει...
ενα αλλο κομματι ειναι απο Πυρρη  προς μονη Σεπετου και Ανδριτσαινα...
Εξαιρετικη ανακαλυψη οι καταρακτες και ευχαριστουμε που τα μοιραζεσαι..
 

Μπράβο! Αγαπημένα μέρη! 
Κάθε που κατεβαίνω προς αρχαία Ολυμπία από αθήνα, πάντα πάω από το δρόμο που περνά από τα Λαγκάδια και κάνω στάση για καφε και ξεμούδιασμα. Τους δε, καταρακτες της νεμούτας τους ανακάλυψα κι εγώ πολύ πρόσφατα. Αν έχει πάει κανείς στη νέδα και του άρεσε, οι καταράκτες της Νεμουτας είναι πραγματικά λες και βγήκαν από τον Τολκιν. Πηγαίνετε να τους δείτε πρίν γίνουν και αυτοι γνωστοι και πήζουν κόσμο σαν την Νεδα και το Πολυλημνιο.
 

Η περιοχη κατω απ τη ζατουνα προς τη λιοδωρα,ειναι ουσιαστικα ελαχιστα γνωστη και δυσκολα βλεπεις μηχανακι εκει...
ενα αλλο κομματι ειναι απο Πυρρη  προς μονη Σεπετου και Ανδριτσαινα...
Εξαιρετικη ανακαλυψη οι καταρακτες και ευχαριστουμε που τα μοιραζεσαι..
 

Γι'αυτό απόρρησα και εγώ που τους είδα εκεί κάτω. Δεν αποκλείεται να ήταν και ξένοι....
Το επόμενο που είδα ήταν ένα παρατημένο στην Ελαία....
Αυτό που γράφω σε ένα σημείο ...Λώτης, Κοκκοράς, Αγάλω, Ριζοσπηλιά, Κακουραίικα...φτάνεις Καρύταινα μετά αν θες...

Μπράβο! Αγαπημένα μέρη! 
Κάθε που κατεβαίνω προς αρχαία Ολυμπία από αθήνα, πάντα πάω από το δρόμο που περνά από τα Λαγκάδια και κάνω στάση για καφε και ξεμούδιασμα. Τους δε, καταρακτες της νεμούτας τους ανακάλυψα κι εγώ πολύ πρόσφατα. Αν έχει πάει κανείς στη νέδα και του άρεσε, οι καταράκτες της Νεμουτας είναι πραγματικά λες και βγήκαν από τον Τολκιν. Πηγαίνετε να τους δείτε πρίν γίνουν και αυτοι γνωστοι και πήζουν κόσμο σαν την Νεδα και το Πολυλημνιο.
 

Έχουν αυτή την απόκοσμη μαγεία. Αλλά υπάρχουν και άλλοι καταρράκτες, δίδυμοι της Νέδας, που λίγοι ακόμα ξέρουν ενώ στη Νέδα, πέρα από τους γνωστούς, υπάρχουν και άλλοι...

σ ολη την Ελλαδα υπαρχουν καταπληκτικοι καταρακτες,αρκει να εχεις ορεξη για ψαξιμο και εξερευνηση.
εχω βρει σημεια εδω που μενω μονιμα πλεον που δε τα ξερει σχεδον κανενας,ειναι αντιστοιχης ομορφιας και δεν εχουν να ζηλεψουν τπτ απο τα γνωστα.
google maps το πρωτο βημα,καβαλα το μοτορι και αυτοψια το δευτερο,μυηση λιγων και καλων το τριτο.

ωραια βολτα!
ωραιες φωτος.

Καλημέρα Γιάννη, συγχαρητήρια για ακόμη μια φορά για την παρουσίασή σου και τις ωραίες φωτογραφίες.
Πανέμορφα μέρη βγαλμένα από παραμύθι! Κι εδώ σ'εμάς έχει 2-3 μικρούς καταρράκτες στο χωριό Νυμφές στο βορρά.
Δυστυχώς την τελευταία φορά που πήγα διαπίστωσα ότι κάποιοι συμπολίτες μας θεωρούν το μέρος χωματερή απορριμμάτων...

 Για αυτό δεν πρέπει ν γίνονται γνωστά αυτά τα μερη.
Γιατί μετά μαζεύουν σαβουρα και καταστρέφονται.
Εγώ είμαι της άποψης μόλις βρίσκω κάτι τέτοιο αξιόλογο,πολύ επιλεκτικά που θα το διαδώσω.
Δε θέλει ούτε στορις ούτε ποσταρισματα,μπας και τα γλιτώσουμε