Με φιλο Μητσαρας, στα μερη που γεννηθηκε και ηπιε τις πρωτες του σταγονες γαλα.

Η μερα ξεκινησε απο τον γυρο του Αιτωλικου με το περιφημο και πασιγνωστο καναλι αρδευσης του απο την λιμνη Λυσιμαχεια που και αυτη επικοινωνει με την λιμνη Τριχωνιδα.
Πριν μπουμε σε χωματοδρομο, παντα κατεβαζουμε πιεσεις στα χωματολαστιχα μας για να μπορεσουν να ανταπεξελθουν κυριως σε αιχμηρα αντικειμενα που ειναι φυτεμενα στο χωμα αλλα και για να μπορεσουμε να κοντρολαρουμε καλυτερα το μηχανακι, μιας και το ξεφουσκωτο λαστιχο παταει περισσοτερο.

Επομενη σταση, στην ερημωμενη πλεον μονη Αγ. Αγαθης, οπου αποτελει πολο ελξης καθε λογης Αιτωλοακαρνατιοτη και πανηγυριτζι, μιας και στις 20 Αυγουστου στηνεται 3ημερο γλεντι με νταουλια και ζουρναδες, με αποκορυφωση την 23η Αυγουστου οπου τελειται πανηγυρικα η ληξη της γιορτης εκει και η συνεχιση της στα στενα του Αιτωλικου.
Περισσοτερα εδω μιας και σκοπος αυτου του θεματος δεν ειναι να γνωρισουμε εις βαθος τι συμβαινει.
http://www.topoikaitropoi.gr/panhgyria/paniguri-agias-agathis-aitolikou/


Εδω ειμαστε κατω απο τον ιερο Σταυρο της μονης. Θα μπορουσε να ειναι και τρισαγιο ή καλα σαραντα για καθε πονεμενο γιαπωνεζο με τενεκε για μηχανακι. Μπορει ομως να ειναι και ο σταυρος που κουβαλει καθε λογης οδηγος caponord.

Απο την ακρη του οροπεδιου που βρισκεται η μονή, βλεπεις την βορεια ακρη της λιμνοθαλασσας του Αιτωλικου και η θεα ειναι απιστευτη, παρολο το μικρο υψος σε εκεινο το σημειο (μολις 400μετρα).

Επομενη σταση το υψηλοτερο σημειο του βουνου, στα 500 μετρα, οπου εκει δεσποζει σε υψος 6-8 μετρων το πασιγνωστο πυροφυλακιο οπου οι πυροσβεστες εποπτευουν τους καλοκαιρινους μηνες την περιοχη.
Η θεα απο το φυλακιο, ειναι απιστευτη και αξιζει μια βολτα μεχρι εκει για να θαυμασει κανεις την Αιτωλοακαρνανια. Φαινονται καθαρα το Αγρινιο, το Παναιτωλιο, η λιμνη Λυσιμαχεια προς βορα και στην αντιθετη κατευθυνση το Αιτωλικο και η λιμνοθαλασσα του, οπως επισης και ο καμπος που εκτεινεται κατα μηκος της Ιονιας οδου.
Ακομη φαινονται πεντακαθαρα το Παναιτωλικο ορος, η λιμνη Τριχωνιδα και ολα τα χωρια στην δυτικη πλευρα της καθως και η λιμνη Στρατου με το υδροηλεκτρικο εργοστασιο.

Πραγματικα, εαν αξιζει κανεις να δει κατι ειναι η θεα απο εκει πανω.

Μητσαρας μου εξηγει τι βλεπουμε απο εκει πανω και εγω εχω μεινει αφωνος.
Στο βαθος η λιμνη Λυσιμαχεια.

Ο τενεκες και το μαμουθ στο οροπεδιο που βρισκεται το πυροφυλακειο.

Το απιστευτο εκει πανω ομως ειναι και ενα αλλο, που προερχεται απο χρονια της αρχαιοτητας: Στο ακρο της περιοχης εχουν βρεθει αρχαια χτισματα, ενα εκ των οποιων μοιαζει να ειναι σαν ταφος ή καταφυγιο. Προφανως εκει πανω ειχαν καποιο παρατηρητηριο οι αρχαιοι Ελληνες και επεβλεπαν την περιοχη για τυχον κλεφτες και εχθρους που πιθανον ζυγωναν για να κλεψουν ή κατακτησουν.


Στον ταφο, θα μπορουσαμε καλλιστα να θαψουμε το τενεκε αλλα φοβηθηκαμε οτι θα χαλασουμε την αρχιτεκτονικη και το μεγα κάλλος των αρχαιων.

Ο μητσαρας προσπαθει να βγαλει καλλιτεχνικη φωτο αλλα παιδευεται γιατι το ISO δεν κεντραρει σωστα, το καδρο ειναι λιγο στραβο και το exposure καταργει τα φωτεινα κομματια της φωτο κανοντας τα σκοτεινα να φαινονται φωτεινα  και τα φωτεινα να τεινουν προς τα νεα σκοτεινα.
Γενικως το θεμα φωτογραφια ειναι να εχεις καλο προγραμμα στον υπολογιστη, ωστε να μπορεις να διορθωσεις τα λαθη σου και να βγαλεις αυτη την φωτο η οποια θα σε ανεβασει στην πρωτη θεση του bike of the day στο bikepics.com

Aκομη μια σταση να χαζεψουμε την θεα προς την λιμνοθαλασσα του Αιτωλικου και το Αιτωλικο. Ειπαμε, ο μητσαρας ειναι γεννημα θρεμα Αιτωλικιοτης και περηφανος για τον τοπο του.

Μετα απο ενα ενδιαμεσο κομματι βαρετης ασφαλτου και προσπερνωντας Κλεισορεμματα και Παναιτωλιο ανηφοριζουμε για το καταφυγιο του ΕΟΣ Αγρινιου.
Το καταφυγιο βρισκεται στα 1170 μετρα του ορους Παναιτωλικου και η θέα από το κιόσκι του καταφυγίου είναι πανοραμική. Μπορεί κανείς να δει από τα βουνά της Πελοποννήσου μέχρι της Ν.Α. Ηπείρου, τον Πατραϊκό Κόλπο και το Ιόνιο Πέλαγος, τις λίμνες Τριχωνίδα, Λυσιμαχία και Οζερό, τις τεχνητές λίμνες από τα φράγματα στον ποταμό Αχελώο, και τα Ακαρνανικά όρη και τα όρη Βάλτου.
Δυστυχως φωτο απο το καταφυγιο δεν εχουμε μιας και η εισοδος απαγορευεται και σε ολες τις βολτες μας προσπαθουμε να τηρουμε τους νομους του ελληνικου κρατους και της τοπικης αυτοδιοικησης.
Η σταση ομως εγινε 300 μετρα πιο πριν για να βγαλουμε τις καθιερωμενες μας φωτο

Ο μητσαρας οπως παντα ειναι δυναμη και το αποδεικνυει σε καθε μας σταση με χαρακτηριστικη ανεση. Δεν πτοειται απο γκρεμους και σπασμενα κουτσουρα.
Στην 2η φωτο φαινεται, στην μεση των ελατων, το καταφυγιο, σε περιοπτη θεση.

Ο μητσαρας απολαμβανει την θεα και εξηγει στον συνοδοιπορο του τί βλεπουμε απο αυτο το σημειο.
Το background με τα ελατα απλα τονιζει την μαγια του τοπιου και του Παναιτωλικου ορους.

Περισσοτερες φωτο με sony dsc-h50, με 9.1 MegaPixel, 15x οπτικο ζουμ, Carl Zeis φακο vario tessar 2,7-4,5/5,2-78 και τηλεχειριστηριο IR. Δυστυχως το τηλεχειριστηριο δεν ειχε καλη μπαταρια και στα 5-7 μετρα δεν επιανε σωστα η δεσμη.
Την στησαμε σε ενα βραχο που προεξειχε απο την πλαγια και βγαλαμε μερικες φωτο να με φοντο την Τριχωνιδα, τον Αρακυνθο και τα βουνα στην Ανω χωρα Ναυπακτιας

Προσπερναμε το καταφυγιο στα 1170 μετρα και συνεχιζουμε λιγο ακομα ψηλοτερα στο ορος για να βρουμε ενα μερος κυριολεκτικα μες στην φυση για να φαμε τις ζαμπονοτυροπιτες μας και τα κουλουρακια μας, ψημενα νωρις το πρωι απο τοπικο φουρνο εκλεκτων εδεσματων στο Αιτωλικο.
Η θεα συνεχιζει να ειναι μαγευτικη και πλεον διακρινεται η κορυφη του Παναιτωλικου στα 1800 μετρα περιπου. Φυσικα εκει δεν φυτρωνει σχεδον τιποτα.
Αραζουμε λοιπον τα μηχανακια, απλωνουμε τον εξοπλισμο μας να στεγνωσει και καθομαστε στην φυση για "μασα". Φωτο απο το φαγητο δεν εχω μιας και τα τσακισαμε εν ριπη οφθαλμου.

Στην συνεχεια και παιρνοντας τον δρομο της επιστροφης, προσπαθουμε να βρουμε διαφορες διαδρομες που ενδεχομενος μας οδηγουν προς Προυσο ή στην λιμνη Κρεμαστων, αλλα ματαια οπως τελικα ανακαλυψαμε.

Ευτυχως ειδαμε και αλλες ομορφιες μεσα στα ελατα και τα ποταμακια που τρεχουν καθετα τους δρομους και καμια φορα παραλληλα μεσα σε αυτους.

Εδω ο μητσαρας καταφερνει να περασει μεσα απο το πελωριο ποταμι με κινδυνο της ζωης του και της ακεραιοτητας του τενεκε.

Τελος, εδω ο δρομος ειχε κοπει και ηταν δυσκολο για το τενεκε να περασει, συν το γεγονος οτι ουσιαστικα δεν κερδιζαμε κατι στην διαδρομη, μιας και πανω κατω θα μας εβγαζε στο ιδιο σημειο με αλλον χωματοδρομο.
Στο φαραγγι που φαινεται, απο το νερο που ειχε κατεβει, ειχε γινει μια τεραστια κατολισθηση που ουσιαστικα παρεσυρε τον δρομο και τον εκανε χαραδρα.
Ο μητσαρας σαν γνησιος χωματερος πηγε να εξερευνησει το μεγεθος της καταστροφης και κατα ποσο ειναι εφικτο να περασει απο εκει το τενεκε. Τελικα απεφανθει οτι δεν ειναι και πολυ ευκολο, ακομα και εαν βαζαμε πετρες για να κλεισουμε το ανοιγμα, γιατι το εδαφος ηταν σαθρο και στο πρωτο πατημα υπηρχε περιπτωση να υποχωρησει παρασυροντας το μηχανακι στο βαθος της χαραδρας και μεσα στο ποταμι.